‘’ ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΕΡΙ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΚΙ ΕΛΛΗΝΩΝ ‘’

                                                 Αφήνοντας την Αίγυπτο 

Περνά στην Ιουδαία
Ο Μέγας και η πανστρατιά 
Κατά τα γεγραμμένα
Απ’ τον προφήτη Δανιήλ
Κεφάλαιο στο Η’
Λέει της ‘’Ελλάδος βασιλεύς’’ 

Εκείνος πως θα ήταν

Που απ΄ τη δύση ερχόμενος
Των Μήδων θα συντρίψει
Και σφόδρα θα μεγαλυνθεί
Σαν τους καταπατήσει
Μια προφητεία βιβλική
Κι αιώνων μαρτυρία
Η οποία επαληθεύτηκε
Στη Μεσοποταμία

Όταν περνά τους ποταμούς
Ευφράτη και τον Τίγρη
Και φτάνει στα Γαυγάμηλα
Για να αντιμετωπίσει
Ο Έλληνας ο βασιλιάς
Το βασιλιά των Μήδων
Σε μια μάχη επική
Κατανικούν εκείνους

Ο Μέγας κι η πανστρατιά
Τη μηδική σκορπάει
Ενώ ο δειλός τους βασιλιάς
Λιποτακτεί και πάλι
Σαν είδε τον Αλέξανδρο
Στο Βουκεφάλα πάνω
Να ίπταται σαν Πήγασος
Του φάνηκε σα χάρος

Τρέχει στα όρη να κρυφτεί
Ο βασιλιάς των Μήδων
Την προφητεία Δανιήλ
Επαληθεύει εκείνος
Ο Έλληνας ο βασιλεύς
Εμεγαλύνθη σφόδρα
Μετά απ’ τα Γαυγάμηλα
Σα-φώς τελειώσαν όλα…

‘’ ΛΑΟΔΟΥΛΩΝ ΙΔΡΩΤΑ ‘’

Ο Έλληνας ο βασιλιάς
Και όλης της Περσίας
Του οίκου Αχαιμενιδών
Τελειώνει η ιστορία
Αν και ακόμα ζωντανός
Ήτανε ο Δαρείος
Μα όχι υπολογίσιμος
Για αντίπαλος εκείνου

Του Μέγα που δε γνώρισε
Ποτέ τη γεύση ήττας
Μοναδικό φαινόμενο
Στης γης την ιστορία
Ο βασιλιάς Αλέξανδρος
Κι η πανστρατιά Ελλήνων
Μετά απ’ τα Γαυγάμηλα
Αφήνει το Δαρείο

Πορεία πήραν νότια
Στην μυθική την πόλη
Στην Βαβυλώνα έτοιμοι
Για μία μάχη ακόμη
Αλλά και μια υποδοχή
Με δήθεν καλοσύνη
Το ιερατείο κι οι ελίτ
Οι άρχοντες οι Μήδοι

Έξω απ’ την πόλη τίμησαν
Που μοίρασαν μαζί του
Δίνοντας την ακρόπολη
Με την υποταγή τους
Δώρα ταμεία θησαυρούς
Ως συνηθούν εκείνα
Να δίνουν στους κατακτητές
Για να ‘χουν ασυλία

Λίγη εξουσία απαλλαγή
Από φορολογίες
Πολλά τα παραδείγματα
Του κόσμου οι Περσίες…

‘’ ΣΤΟΥ ΝΟΥ ΤΗ ΒΑΒΥΛΩΝΑ ‘’

Εσωλογεί η Μούσα μου
Στου νου τη Βαβυλώνα
Ενώ το Μέγα ακολουθεί
Σαν τέλειωσε με όλα
Οι ιερείς κι οι άρχοντες
Τον αποχαιρετήσαν
Στα Σούσα κατευθύνεται
Που έμαθαν γνωρίζαν

Την πόλη του παρέδωσαν
Δημόσια ταμεία
Στους θησαυρούς τους ήτανε
Μας λέει η ιστορία
Ήτανε κάποιοι ελληνικοί
Που κούρσεψε ο Ξέρξης
Απ’ την Αθήνα που έκαψε
Σαν είχε εκστρατεύσει

Ενάντια στους Έλληνες
Χωρίς καμιά αιτία
Πολλά δεινά προκάλεσε
Κι ο Μέγας στην Περσία
Θαρρείς ξαναθυμήθηκε
Τους θησαυρούς σαν βλέπει
Και δύο από τις προτομές
Τι να ‘νιωσε ποιός ξέρει

Ίσως φανεί αργότερα
’Οπως και στην Αθήνα
Διέταξε ο Αλέξανδρος
Να ’ρθουν απ’ την Περσία
Εκείνες που αργότερα
Στη γη του Παρθενώνα
Τις είδε με τα μάτια του
Μετά από δυό αιώνες

Ο ιστορικός Αρριανός
Που ακολουθεί η Μούσα
Όπως και τον Αλέξανδρο
Που άφησε στα Σούσα
Όλη την οικογένεια
Του βασιλιά Δαρείου
Με εντολή να διδαχθούν
Τη γλώσσα των Ελλήνων

Αν ήταν άλλη η εθνική
Η γλώσσα Αλεξάνδρου
Δε θα ‘λεγε ελληνικά
Εκείνους να διδάξουν
Ετούτα τα αυτονόητα
Κι οι ανόητοι αλήθεια
Κατανοούν μέσα απ’ αυτά
Χωρίς αμφιβολία…

‘’ ΣΑΝ ΘΙΑΣΟΣ ΤΟΥ ΑΔΗ ‘’